Sandacz na twardo

Pamiętam czas, kiedy pojawiły się w handlu wędki z napisem "Zander", co miało sugerować konstrukcję specjalnie dobraną do łowienia sandaczy. Wędki te, sprzedawane jako spinningi, nadawały się do łowienia wszystkiego, tylko nie sandaczy! Były za miękkie - nie można było skutecznie zaciąć!

Po czasie okazało się, że konstruktorom chodziło co prawda o łowienie sandaczy, ale na żywca. A ich miękkość była po to, by nie spadał "żywiec" podczas wyrzutu zestawu. Na szczęście rozwój techniki łowienia "z opadu" podyktował parametry wędzisk "sandaczowych", różniących się długością (w zależności od warunków łowiska) i miękkością szczytówki (w zależności od wysokości opadu). Mających jednak jedną cechę wspólną - mocny dolnik, dający odpowiednią siłę zacięcia, zdolną do przebicia sandaczowego pyska.



Dwuczęściówki
Najszybszą techniką opadową jest "agresywny opad", gdy przynętą jest kogut. W niej konstrukcja i długość wędziska jest bardzo ściśle związana z prowadzeniem przynęty, zauważeniem brania, zacięciem i holem. Kij do koguta, ze względu na sztywność, jest pewnego rodzaju krańcowym rozwiązaniem w technice opadu. Myślę, że optimum długości znajduje się pomiędzy 1,8 - 2,1 m. Dlaczego? Przy tak krótkim wędzisku możemy bardzo szybko powtarzać kolejne opady przynęty. Startuje ona ostro z dna i opada z optymalnie dużej wysokości. Kolejna praktyczna przesłanka związana jest z zauważeniem brania, które często nie jest "kopnięciem w kij", tylko niewielkim drgnięciem bądź przesunięciem linki. Obserwacja linki, a ściślej mówiąc jej wejścia do wody, przy krótkim kiju oszczędza nasze oczy, gdyż jest bliżej. Szczególnie odczujemy tę różnicę przy wietrznej pogodzie. Kiedy już zauważymy branie, następuje najpiękniejszy moment łowienia - zacięcie. Dzięki krótkiemu kijowi moment bezwładności zestawu zostaje zminimalizowany, co pozwala zyskać cenne ułamki sekund i zaciąć błyskawicznie, a jego sztywność bardzo pomaga w przebiciu kościstej, sandaczowej szczęki. Sztywność, która do tej pory nam pomagała, może w holu przeszkadzać. Przy małych sandaczach nie zauważymy tego, bo wyjadą z wody szybko, praktycznie bez ugięcia kija. Średni sandacz, czasem wymagający holu, słabo uruchomi amortyzację wędziska i to właśnie on czasami spadnie z powodu dużej sztywności zestawu. Duże sandacze bez trudu uruchomią nasz kij i tu możemy spokojnie już poluzować hamulec kołowrotka, do tej pory zakręconego na beton! No i wreszcie wygoda. Krótka wędka, to krótkie ramie, na którym działa siła, z jaką podrywamy z dna dość ciężką przynętę, często przez wiele godzin. Reasumując wybierzmy wędkę stosunkowo lekką, która ma bardzo mocny i sztywny dolnik prawie do 1/2 długości i kołkowatą szczytówkę, a ugnie się pod sporym obciążeniem w swojej środkowej części. Zbyt krótka rękojeść będzie błędem, a jej optymalna długość zmieści się w przedziale 23-28 cm mierząc do stopki kołowrotka do końca dolnika. Pamiętajmy, że to kij o ciężarze wyrzutu minimum 40 g. Dolnik dłuższy, niż przy krótkich kijach jednoręcznych, pomoże odpowiednio doważyć nasze wędzisko oraz da nam punkt podparcia przedramienia w trakcie holu. Uchwyt, jak zawsze w kijach o tym ciężarze wyrzutu, polecam DPS 20.



Przelotki raczej w tradycyjnym układzie 5,6 sztuk, począwszy od "30" umieszczonej 60-70 cm od stopki kołowrotka, za to dobrej jakości - alconite lub sic, ze względu na pracę głównie z plecionką. Nie oznacza to, że system wielo-przelotkowy (9,10 sztuk) w uzbrojeniu będzie błędem, lecz nie zawsze jest konieczny. Przelotka szczytowa typu flaget dopełni właściwego uzbrojenia. Często popełnianym błędem jest wybór do budowy takiego wędziska blanku z wysoko-modułowego grafitu, gdyż jego czułość nie pomoże nam ani w wychwyceniu brania, ani w prowadzeniu przynęty, za to bardzo podniesie cenę wędki. Jeśli zamierzacie sami wybrać blank do uzbrojenia, gorąco polecam blanki z serii "mag - bass", wykonane z podstawowych grafitów i kompozytów węglowo-szklanych. Ich konstrukcja odpowiada założeniom techniki opadu.

Jednoczęściówki
Wszystko to dotyczy wędzisk dwuczęściowych, a do tej metody w ostatnich latach (w Polsce) również są używane jednoczęściowe blanki, najczęściej o bardzo dużej zbieżności. Ich długość zwykle waha się od 1,60 do 2,00 m. Jednoczęściówki charakteryzują się przeważnie bardzo mocnymi i sztywnymi dolnikami do ok. 4/5 długości i mniej sztywną szczytówką. Z moich doświadczeń wynika, że konstrukcje węglowe jednoczęściowe opisane jako cw do 20 g odpowiadają analogicznym 40 g dwuczęściówkom tylko co do sztywności.
]



Producenci częstokroć wiedzą o tym i korygują tę rozbieżność podnosząc ciężar rzutowy dwukrotnie i przemilczając moc blanku. Otrzymujemy wówczas relatywnie słabą konstrukcję w stosunku do ciężaru wyrzutu. Mam wątpliwości co do takiej pisemnej "korekty", gdy ukrywa ona faktyczną moc blanku. A moc jest tu ważna chociażby ze względu na fakt, że łowimy plecionkami 15-20 funtowymi, a czasem nawet 25 funtowymi (np. po to, by lepiej widzieć branie) z zakręconym na amen hamulcem. Przeciętnie górna granica wytrzymałości takiego kija powinna wynosić ok. 20 funtów. Więc obniżanie mocy nie jest pożądane. Istotny jest również fakt, że łowimy dość duże ryby. Jednoczęściówki posiadają jeszcze wadę transportową i to zarówno w trakcie dojazdu samochodem na łowisko, jak i w trakcie pływania na łódce. Ale mają za to wielką zaletę: w trakcie łowienia nie trzeba poprawiać złącza i szczytówka nie wyleci do wody. A w amoku łowienia nikt przy zdrowych zmysłach nie zawraca sobie głowy sprawdzaniem i poprawianiem złącza...

Na rzekę
Jeśli naszym łowiskiem jest średnia lub duża nizinna rzeka, to z powodzeniem możemy wykorzystać wędzisko, które w majowym wydaniu "WW" nazwałem Heavy-Uniwersałem. Bez trudu połowimy nim, stosując: gumy z główkami od 5 do 35 g, woblery od 6 do12 cm i wahadłówki.

Arkadiusz Gwiżdż
źródło: www.ww.media.pl