Łowne twistery

Jeszcze w latach 90. twister uzbrojony w główkę jigową był przynętą nr 1 na jesienne drapieżniki. Dzisiaj w pudełkach miłośników spinningowania dominują rippery, kopytka i woblery. Do łask wracają cykady, błystki obrotowe i wahadłowe. O twisterach zapominamy, może z wyjątkiem tych stosowanych do bocznego troku.

Kiedy na polskim rynku pojawiły się pierwsze twistery, a było to pod koniec lat 80., od razu zrobiły furorę, choć co bardziej konserwatywni wędkarze długo nie mogli się do nich przekonać. Producenci oferowali głównie białe i żółte wzory. Uzbrajaliśmy je w lichej jakości główki, nierzadko z tępymi haczykami. Prowadzone w toni zachęcały do brania szczupaki, ciągnięte przy dnie wabiły dorodne sandacze i okonie. W tamtych czasach wielkość gumowej przynęty nie miała większego znaczenia. Dużych ryb było znacznie więcej niż dzisiaj. Nikt nie zwracał uwagi na 20-centymetrowe okonie...

Po latach świetności twisterowej gumy przyszedł czas na rippery i kopytka – siostrzane przynęty do złudzenia imitujące niewielką smaczną rybkę. Zainteresowanie twisterami malało, mimo że na sklepowych ladach z każdym rokiem przybywało kolorystycznie nowych wzorów.

Dzisiaj twisterowa oferta jest tak bogata, że może wprawić w zakłopotanie nawet doświadczonego sprzedawcę. – Jaki kolor będzie dobry na okonie, a jaki na szczupaki i sandacze? Czy dobre są te z brokatem? – pytają adepci wędkowania.

Kijanka czy pijawka?
Doświadczeni spinningiści wiedzą, że lekko karbowany korpus zakończony żwawo wywijającym w wodzie ogonkiem przyciąga wiele drapieżników i przypomina niektóre żyjące w naszych wodach zwierzęta. Wędkarze już dawno odkryli łowne właściwości twisterów o ciemnych, stonowanych kolorach. Mogli się o tym przekonać, spinningując w ubogich w ryby akwenach, w których szczupaki, sandacze i okonie zostały mocno przetrzebione, albo w okresach słabych brań.

Okazało się, że gatunki drapieżne gustują w twisterach imitujących naturalny pokarm, jak np. kijanki, larwy ważki czy pijawki. Dużym wzięciem cieszą się wzory w różnych odcieniach brązu z czarnym brokatem, ale też czarne, miodowe, ciemnozielone, motoroil, fioletowe i ciemnoczerwone, niektóre ze srebrzystym, niebieskim, fioletowym albo złocistym brokatem. I właśnie te przynęty warto polecić na wrześniowe spinningowanie.

W naszym przynętowym arsenale powinny znaleźć się wzory długości od 5 do 12 cm. Mniejsze i średnie przydadzą się na okonie i sandacze, największe na duże szczupaki. Ale nie ma tu reguły. Czasem dorodny sandacz albo szczupak zatrzaśnie szczęki na przynęcie adresowanej do okonia. I odwrotnie. Na tym, między innymi, polega urok wędkowania.

Do twisterów potrzebne będą główki jigowe o zróżnicowanej gramaturze. Warto mieć po kilka identycznych przynęt o różnym obciążeniu. Mniejsze gumy uzbrajamy w główki od 5 do 8 g, większe od 7 do 12 g, a w przypadku wędkowania w głębokich zbiornikach zaporowych typu górskiego – nawet do 22 g. Większość oferowanych w sklepach główek ma naturalną barwę ołowiu. Kilka możemy pomalować lakierem wodoodpornym na ciemnoczerwono, czarno albo granatowo i dokleić żółte oczka. Ten zabieg zwykle poprawia łowność twisterów.

Taktyka wabienia
Twister prowadzimy na żyłce zaopatrzonej w cienki kevlarowy lub stalowy przypon. W zupełności wystarczy żyłka zalecana do spinningowania o średnicy od 0,18 do 0,22 mm. Plecionkę wędkarską, używaną do łowienia sandaczy w opadzie, zostawmy na październik i listopad. Teraz potrzebujemy nieco finezji, prowadzenia gumy łagodną sinusoidą w toni i tuż nad dnem. Żyłka sprzyja dalekiemu zarzucaniu przynęty, co będzie miało kapitalne znaczenie w czasie wędkowania z brzegu w jeziorach i zbiornikach zaporowych.
Tropienie drapieżników rozpoczynamy od przybrzeżnych partii akwenu, odważnie posyłając gumę w rzadko rosnące trzciny, wzdłuż grążelowych i rdestnicowych poletek i na niegłęboko położone podwodne łąki. Żyłkę zwijamy wolno, ale zmiennym tempem, pozwalając muskać przynęcie strzelające z dna rośliny. Co jakiś czas unosimy szczytówkę, aby twister żwawiej ruszył w górne partie wody, to pozwalamy mu przez chwilę opadać. Technika wabienia powinna być urozmaicona. Tylko wtedy dobierzemy się do słabo żerujących lub najedzonych okazów.

W czasie wędkowania z łodzi w łowiskach oddalonych od brzegu twistery sprawdzają się na usłanych zielskiem zboczach podwodnych górek, przy wyspach, a także na śródjeziornych blatach porośniętych rogatkiem, babką, osoką aloesowatą i rdestnicą przeszytą, której kwiatostany widoczne są we wrześniu na powierzchni wody.

Obecność zielska sprzyja braniom na twistery, ale czasem opłaca się przeciągnąć je wzdłuż urwistego stoku lub nad mocno pofałdowanym dnem. W rozległych jeziorach typu sielawowego oraz w zbiornikach zaporowych typu górskiego, które przez cały sezon mają dobrze natlenione wody, można łowić bardzo głęboko, licząc na branie potężnego garbusa, sandacza albo szczupaka. Nawet do głębokości 16 m. W mniejszych i żyznych zbiornikach już na głębokości 6–10 m może występować deficyt tlenowy (zwłaszcza po upalnym lecie). Z pewnością nic tam nie złowimy.

Wrzesień, a zwłaszcza jego dwie pierwsze dekady nie dostarczają spinningistom obfitych połowów. Dlatego gorąco zachęcam do eksperymentowania i powrotu do sprawdzonych przed laty metod i przynęt.

Czy w ogóle warto łowić na twistery? Warto, bo ryby na wędkarskiej modzie się nie znają.

Andrzej Zieliński
źródło: www.ww.media.pl